عنوان دوره: بیست و یکمین کنگره گیاه پزشکی ایران

مینا حسینی حاجی عبدال؛ حشمت اله امینیان؛ داریوش شهریاری؛ نوازاله صاحبانی؛ محمود لطفی

پژمردگی فوزاریومی ناشی از Fusarium oxysporum f. sp. melonis یکی از مخربترین بیماریها در تولید خربزه و طالبی در سراسر جهان می باشد. با توجه به خاکزاد بودن عامل بیماری، کنترل آن به روش های شیمیایی به سهولت امکانپذیر نمی باشد. کنترل بیولوژیک راهکاری موثر جهت کاهش آلودگی محیط زیست و خطر ایجاد مقاومت ناشی از قارچ کش های شیمیایی محسوب می شود. در این مطالعه، قابلیت بیوکنترلی جدایه های Trichoderma atroviridae (T3SH و T.211R) و Trichoderma harzianum (T.211K و T.447V) در کنترل بیولوژیک F. oxysporum f. sp. melonis در شرایط آزمایشگاه و گلخانه مورد بررسی قرار گرفت. تمام جدایه ها توانایی آنتاگونیستی در برابر قارچ عامل بیماری را دارا بودند. دامنه ی آنتاگونیستی این جدایه ها در آزمون کشت متقابل 69/78-47/65% و در آزمون ترکیبات فرار 48 و 168 ساعت پس از کشت، به ترتیب 3/18-4/27% و 58/60-13/44% اندازه گیری شد. آزمون گلخانه ای به دو روش تیمار بذر و تیمار خاک انجام شد. آزمون های تیمار خاک با غلظت 108×5 کنیدی در کیلوگرم خاک و آغشته سازی بذر با سوسپانسیون 109 اسپور در میلی لیتر توسط اسپورهای تریکودرما در قالب طرح کاملاً تصادفی با 10 تیمار و 4 تکرار در گلخانه اجرا شد. پس از 30 روز، تمام جدایه ها موجب کاهش معنی دار شدت بیماری و افزایش معنی دار شاخص های رشدی گیاه در مقایسه با شاهد آلوده شدند(P0.05). بطور کلی، جدایه T.211K در هر دو روش کاربرد نسبت به سایر جدایه ها موثرتر بود.

پژمردگی فوزاریومی؛ کنترل بیولوژیک؛ Tichoderma؛ طالبی؛ Fusarium oxysporum f. sp. melonis